County Tyrone
is een van de grootste en mooiste graafschappen van Noord-Ierland, bekend om zijn adembenemende landschappen, schilderachtige marktsteden en de mysterieuze Sperrin Mountains. Dit gebergte, ook wel het onontdekte juweel genoemd, is het grootste van Noord-Ierland en biedt glooiende heuvels, rustige valleien en kleine meertjes. Voor wandel- en natuurliefhebbers is het de ideale bestemming om te genieten van rust en het fantastische uitzicht over de ongerepte natuur. In Omagh, de grootste stad van County Tyrone, vind je 1 van de grootste trekpleisters in Omagh is het Ulster American Folk Park, een openluchtmuseum dat het verhaal vertelt van3 eeuwen Ierse migratie. Met meer dan 30 tentoonstellingen biedt dit museum een interessante en educatieve ervaring die je niet mag missen.
We vertrekken op tijd want er is veel te zien. We rijden door de natuurgebieden in noord Ierland via Dunganon naar het graafschap Tyrone. In Dunganon, staan weer leuke huisjes in vele stijlen. Ook vind je hier een winkel voor de school-uniformen. Dan zien we de aanwijsborden staan.
Het Folk Park is gemakkelijk te bereiken vanaf de internationale luchthaven van Belfast. Met de auto ca. 1,5 uur. Vanuit Belfast of Omagh, rijdt er ook een bus. Er is voldoende gratis parkeergelegenheid op het terrein. Er staat een bord met uitleg voor de wandelaars.
Vandaag staat als eerste het Ulster American Folkpark op het programma.
Een prachtige koperen sculptuur gemaakt door Kevin Killan, staat voor het restaurant.
Een gezamenlijk kunstwerk dat de banden van Ulster met de Appalachen weerspiegelt en een reflectie op hedendaagse migratie naar Ierland.
In de jaren '50 wilde de Amerikaanse regering de oorsprong van mensen die hadden bijgedragen aan het Amerikaanse leven herdenken. En door hun financiering kwam dit geweldige museum in Omagh in het hart van het eiland Ierland tot stand.
Het wordt nu gerund door Musea van Noord-Ierland.
Het museum
Dit is gebaseerd op 3 beroemde lokale families uit Omagh en omgeving. zoals de familie Hughes Campbell en de familie Mellon, Hier sta je niet bij stil voordat je aankomt in het Ulster-American Folk Park dat is verdeeld in 3 zones, Home, Leaving en In America. Eerst zul je als bezoeker de 4 binnenzones verkennen.
ULSTER
Cabine met een eenpersoonskamer.
Dit kleine bouwwerk, is steen voor steen vervoerd vanuit Altaghoney in het Sperrin-gebergte. Veel arme mensen die geen land bezaten, zouden voor de Grote Hongersnood van 1845 op plaatsen als deze hebben gewoond. Aanvankelijk werden dieren huiden en struiken gebruikt om de toegang af te sluiten. Deuren en ramen werden later toegevoegd.
Smederij
Deze is uit de 19e eeuw en is een essentieel onderdeel van het plattelandsleven in vervlogen jaren. De smid maakte gereedschap voor de boerderij en het huis, zoals ploegen en bakplaten. Onder de haard is een waterbak om het materiaal af te koelen. Dit water zou volgens de legende wratten kunnen genezen.
Weverhuisje
Veel huizen waren meer dan allen een plek om te wonen. Het wevershuisje is hier een goed voordeel van. Bedenk dat het hele gezin bezig was. Kinderen die het vlas kammen en kaarden, moeder die vlasvezels tot garens spint en de man zittend aan het weefgetouw die de garens tot stof weeft.
Mountjoy vergaderhuis en de Manse
De replica van de Mountjoy Presbyterian Church, dateert uit de 18e eeuw. Hier aanbad Thoms Mellon als jongen. Hij zou de meest prominente banken oprichten. In de manse pastori studeerde de predikant.
Mellon Homestead
Thomas Mellon werd in 1813 geboren in deze kleine boerderij deze staat nog steeds op de oorspronkelijke locatie. In 1818, op 5-jarige leeftijd, emigreerde hij met zijn ouders naar Pennsylvania. Hij zou opgroeien tot advocaat, rechter en oprichter van de Mellon Bank, die nog steeds de grootste van Amerika is. De Mellon Homestead is een levend gebouw er zijn eenden en kippen in de tuin en sodabrood op de bakplaat net als in de 19e eeuw.
We kijken uit over het boerderijlandschap met in de verte het Sperringebergte in totaal 23 ha waar ze aarappelen vlas en haver verbouwden Ook het pluimvee en een koe ontbraken niet we weer verder
Het Campbell House
Dit is de voorouderlijke woning van het gezin Campbell uit Plumbridge in Country Tyrone. HEt werd in 1786 gebouwd door Hugh Cmpbell. 2 Van zijn zonen Hugh en Robert, emigreerden rond 1818 naar Amerika. Robert zou een beroemde pelsjager, een succes vol zakenman en goede vriend van de Amerikaanse president Ulysses S Grant worden.
Tullyallen Mass Housee Gereconstrueerd in de vorm van 1830
Een plaats van aanbidding voor de katholieke parochianen van Kileeshil. Gebouwd in 1768 en uitgebreid in de jaren 1830, toen de katholieken hun geloof weer openlijk konden belijden. Gereconstrueerd in de vorm van 1830 eenvoudige schuiframen witgekalkte muren en een rieten dak.
Turf bank
Turf, gewonnen uit een veenmoeras als dit, is lange tijd een belangrijke brandstofbron geweest in Ierland Het was hard werken en afhankelijk van goed weer om het natte moeras tot graszoden te drogen maar het brand goed.
Hughes House
Dit is het ouderlijk huyis van John Joseph Hughes, zorgvuldig verhuisd van het stadsgebied van Denaved in Country Monaghan. De muur bij binnenkomst, zou de haard tegen tocht hebben beschermd en net gezin privacy hebben geboden. John verliet dit huis on 1817 en ging naar Amerika waar hij uiteindelijk de katholiek aartsbisschop van New York werd en de bouwer van de St. Patrick's Cathedral op 5th Avenue.
Het schoolgebouw
Deze nationale school met 1 ruimte, werd verplaatst uit het nabijgelegen stadsgebied van Castletown. Het dateert uit 1845 hoewel uit gegevens blijkt, dat er sinds de jaren 1790 een school in de buurt was. 19e eeuwse gezinnen waardeerden het onderwijs net zo veel als wij, misschien wel meer. Kinderen van het platte land die anders op de boerderij zouden hebben gewerkt, liepen vaak blootsvoets naar school om te leren lezen schrijven en eenvoudig rekenen. Bij de opening telde de Castletown school dagelijks 70 leerlingen.
DE REIS
We laten Ulster met zijn geluiden en bezienswaardigheden achter ons en komen op de geplaveide straten. Nu vinden we veel originele 19e eeuwse winkelpuien met hun panden. We gaan eerst het postkantoor binnen daarvoor staat een Victoriaanse brievenbus die ooit in het dorp Mountjoy stond. Typerend voor deze tijd is dat het allen kleine winkels zijn. Beneden werden er zaken gedaan en boven werd gewoond. Gewoon even genieten van die winkeltjes en ja als ze open zijn even binnen natuurlijk. Je ziet er ontbreekt weinig.
Gewoon even genieten van die winkeltjes en ja als ze open zijn even binnen natuurlijk. Je ziet er ontbreekt weinig. Tot zelfs de mogelijkheid voor een glaasje ontbrak niet haha.
Migranten die beter afwassen, boden winkels aan aan de kade goede zaken aan terwijl ze zich voorbereiden op hun reis over de Atlantische Oceaan
Scheeps- en havengalerij
We gaan even an boord van de Brig Union een replica van het migrantenschip, dat in 1818 leden van het gezin Mellon naar Baltimore vervoerde. Dat was geen pretje geloof me. Het huis van de koopman bij de kade stond in Great George Street in Belfast, terwijl het pension uit de 18e eeuw dateerde en bood ooit onderdak aan emigranten aan B Ridge Street in Derry.
Haven van aankomst
We stappen op de kade waar de nieuwkomers hun eerste stappen naar Amerika zetten. Sommigen zouden gezichten hebben gezien waarvan ze dachten hen nooit meer terug te zien waardoor kreten van herkenning over de menigte en het lawaai van de stad daarachter zouden gaan. Sommigen gingen alleen op pad en verdwenen in de menigte over het continent.
Amerikaanse straat
Duizenden emigranten werden begroet door precies dit soort straten bij aankomst in steden als Baltimore, Philadelphia, New York of Boston. Zie de winkels met origineel interieur zoals een binnengieterij en een wagenmakerij ook is er een replica van de Mellon Bank
AMERIKA
Het stenen huis van Samuel Fulton
Zoals alle gebouwen die we vanaf dit punt gaan zien, werd het huis van S Fulton gebouwd op het land dat ooit van inheemse volkeren was afgenomen. Toen Samuel in 1724 vanuit Donegal in Lancaster Country Pennsylvania aankwam, woonden handelaren de Conestogas, een gemeenschap van inheemse mensen nog steeds in de buurt. Hun land werd verkleind door de kolonisten en in 1763 werden ze afgeslacht door de Paxton Boys, een bende met voornamelijk Ulsterse emigrantenachtergronden uit wraak voor niet gerelateerd invallen aan de grens.
Blokhut
De blokhut met 2 kamers is typerend voor de hutten waarin vroege emigranten woonden zoals de jonge Thomas Mellon met zijn gezin Veel nieuwkomers leefde in dit soort woningen en spaarden totdat ze een ruimere woning konden kopen.
Pennsylvania-logschuur
In dit multifunctionele gebouw van een grens boerderij, waren dieren, voer en gewassen gehuisvest. Door de grote centrale ruimte, konden wagens makkelijk manoeuvreren en konden ze ook dienen als dansvloer voor bruiloften en bijeenkomsten.
De bijgebouwen, laten zien hoe de kolonisten het opslaan van voedselopslag hebben opgelost.
4 Jaar nadat Thomas en zijn gezin in Pennsylvania waren aangekomen bouwden ze een nieuw huis je kunt zien dat het ze toen goed ging het is groter en beter uitgerust dan de blokhut van voorheen. De oorspronkelijk boerderij staat nog steeds in de stad van Exprt Pennsylvania.
Kruidentuin
Veel geneeskrachtige kruiden in deze tuin, waren bekend bij de inheemsr bevolking en deze kennis werd gedeeld met de kolonisten.
Cunningham Springhouse
Dit bescheiden bronhuis werd gebouwd boven een natuurlijk bron, waarbij het koele water ervoor zorgde dat vlees, groente en zuivel vers bleven. De boomstammen zijn zo gekerfd dat ze goed in elkaar passen en een mengsel van klei, stro, stenen en dierenhaar werd in de gaten geperst.
Blokhuis in West-Pennsylvania
Het Amerikaanse leven op het platte land was niet alleen maar zwaar werk. Een zomeravond op de veranda van een blokhut van Uriah Hupp.
De familie Hupp was van Duitse afkomst. In de jaren 1760 vestigde Uriah's grootvader Everhart zich in Ten Mile Creek, dicht bij de Monongahela-rivier in het zuidwesten van Pennsylvania. Ze stonden bekend om de gastvrijheid en hulp die ze gaven aan aankomende gezinnen. Everhart's vrouw Margaret Thomas was naar verloft de eerste Europese vrouw die zich ten westen van de Monongahela-rivier vestigde. Duitse en Ulster-emigranten beïnvloedden elkaar. Ulster-emigranten die zich in Pennsylvania vestigden, kopieerden de Duitse stijl van het bouwen van blokhutten en mensen met verschillende achtergronden ontmoetten elkaar en trouwden.
En zo heb je nog diverse huizen op dit stukje grond zoals
West-Virginia Mc-Callister House
bij Tyler Creek in West Virginia een regio met oude boeren die ondaks hun kleine grondbezit goed leken te floreren.
Tennessee Rogan Plantation House
De welvaart van Francis Rogan wordt weerspiegeld in dit huis van rode baksteen. De rijkdom van Rogan was echter te danken aan het werk van tot slaaf gemaakte mensen. Generaties van geredde Afrikanen maakten in deze kamers schoon en verzorgden de kinderen. Anderen verbouwden tarwe, tabak, zoete aardappelen en mais op het land waar het ooit stondUit gegevens blijkt, dat Rogan in 1860 minstens 71 tot slaaf gemaakte mensen uitbuitte waardoor hij destijds een van de meest productieve slavenhandelaars in de staat Tennessee was
Het was zeer indrukwekkend en dan is het nu tijd voor de familielunch een soort van High-thee. Lekker en gezellig! We zijn er nog niet hoor nu gaan we nog even binnen achter de winkel kijken daar is ook een tentoonstelling.
Stripverhaal Bad Bridget
Deze tentoonstelling vertelt de verhalen van Ierse vrouwen en meisjes die naar Amerika emigreerden, en de ontberingen die ze bij aankomst doormaakten. Hun verhaal wordt verteld via verschillende media: kleding, objecten, bijvoorbeeld zeiltickets voor emigrantenschepen en brieven. Er waren audio-opnames van individuele verhalen, alsof ze door de vrouwen zelf werden verteld.
De verhalen waren vooral heel triest. Verhalen over hoeveel vrouwen in hun nieuwe huis in Amerika in rouw kwamen, door armoede, prostitutie, kindermoord en gearresteerd voor overval. Dit had me niet moeten verbazen, want de titel van de tentoonstelling maakte het duidelijk. 'Bad Bridget' vertelde het verhaal van die vrouwen die enorm leden nadat ze Ierland hadden verlaten. Bridget is een veel voorkomende naam voor Ierse katholieke vrouwen. Er waren geen voorbeelden te zien van vrouwen die gedijen na emigratie.
Indrukwekkend om door de hal te lopen ook hier op is diverse wijze weergegeven hoe of het er aan toeging in die tijd. Mooie aanvulling op wat we buiten zagen. Je ziet bijvoorbeeld de mensen liggen in de boot, En na gedane arbeid samen een gezellig samenzijn.
De laatste foto's die spreken voor zich.
Op die laatste zie je heel goed hoe het gras uit het moeras wordt gehaald.
Aan het eind van ons bezoek kan ik alleen maar zeggen bedankt dat we zoveel konden zien en hebben geleerd over dit deel van het land en de mensen die zijn geëmigreerd en zoveel hebben bijgedragen aan de Verenigde Staten van Amerika. Het was een onvergetelijke dag.
Moe maar voldaan vertrekken we weer op weg naar ons volgend hotel. Ho we hebben nog een busstop midden in een mooi stukje natuur het was wel weer even klimmen en klauteren hoor haha.
Het Roe Valley Country Park
Het Country Park is in feite een dubbele lijn van soms zeer oude en mooie bomen die de loop van de rivier de Roe volgen. Er zijn voetpaden aan beide zijden van de rivier en over 3 bruggen kun je naar de andere kant.
Sommige paden zijn vrij steil. Meestal stroomt de rivier rustig door rotsachtige kloven, aangename bossen en velden bevolkt door nieuwsgierige koeien. In de lente is de bosbodem bedekt met een tapijt van bosjes en andere wilde bloemen.
De rivier is rijk aan forel en zalm - het is inderdaad een van de beste zalmrivieren in de provincie. Let wel, op een drukke visdag - meestal als het regent, omdat vissers masochisten zijn, kan het behoorlijk gevaarlijk zijn om langs de oevers te lopen terwijl je probeert de min of meer ondeskundige tackle te vermijden.
Het park weerspiegelt ook de veranderende industriële geschiedenis van Limavady. De geografie van de rivier is ideaal voor het gebruik van waterkracht via molenraces. Overblijfselen van verschillende waterwielen en linnenfabrieken zijn nog te zien.
Het was voor ons even de benen strekken wel genoten maar niet een route gelopen natuurlijk. Het was knap glibberig dus oppassen geblazen.
En dan gaan we nu voor de laatste km's naar ons hotel.
Wel we mogen niet klagen zoals je ziet. De kamer is goed en de entree mag er ook zijn leuk hoor weer eens iets anders. Het eten was ook goed dus we kunnen er weer even tegen aan. Dan gaat de zon onder wel dat leggen we maar even vast.