De Valle Aurina
Dit is een van de meest ongerepte gebieden van Zuid-Tirol en staat bekend om zijn houtsnijwerk en kruidengeneeskunde
Deze bestaat streek staat ook bekend om het mineralenmuseum en de kopermijn.
Kijk onze vrienden zijn ook al actief op deze vroege ochtend. En op het trras voor ons hotel staat een clubje uit de groep te genieten van het zonnetje voor we vertrekken. Heerlijk wij doen dat gewoon op ons balkon ja hoor nog even genieten van die luxe. Na het ontbijt gaan we weer op pad. Op het programma staat de Klausberg echter deze is gesloten in deze tijd van het jaar. Geen probleem zegt Peter ik heb al iets geregeld waar jullie zeker van zullen genieten stap maar in de bus. En zo gaan we op weg naar de andere kant van de baan Leuk eindelijk iets nieuws zien op het eerste deel van de dagrit.
We de vallei in en voorbij Campo Tures, begint het tweede deel van de Tures en Aurina Valleys - de eigenlijke Valle Aurina. Het strekt zich uit tot aan het hoofd van de vallei bij Casere. Een groot deel hiervan wordt ingenomen door de gemeente Valle Aurina, die zich uitstrekt met zijn idyllische uitzichten langs de weg.
De kleine dorpjes liggen charmant tegen de achtergrond van de met sneeuw bedekte drieduizenders van de Zillertal Alpen. Op de hellingen zien we boerderijen die voornamelijk hun brood verdienen met het fokken van vee en melkveehouderij, terwijl ongewone wortelmaskers en houten beelden of indrukwekkende Krampus-maskers de paden sieren. De houtsnijtraditie is hier diep geworteld, vaak met behulp van wortels en hout uit de regio.
Kirchler Mineral Museum
In de vallei, is een particulier museum, dat 1 van de meest opmerkelijke minerale collecties in de Oostelijke Alpen herbergt,
Schatten van de Alpen
In het Ahrntal, de vallei van de 80 drieduizenders - in het midden van de Oostelijke Alpen - ontstond ca. 30 miljoen jaar in de diepten van onze aarde ware schatten, zoals halfedelstenen en edelstenen, die door ons met veel moeite en ijver worden gezocht en verzameld. Hier in het Mineralenmuseum Kirchler presenteren wij u deze collectie.
In de tentoonstelling van het museum worden 1000 unieke stukken gepresenteerd op een oppervlakte van 300 m². Veel van deze indrukwekkende en soms unieke stukken zouden verloren zijn gegaan en zijn vernietigd door natuurlijke invloeden zoals vorst en erosie, zonder de vaak riskante inzet van verzamelaars.
Bijzondere hoogtepunten in het Mineralenmuseum zijn de grootste rookkwarts van Zuid-Tirol en een nagebouwde alpine verscheurde. Bovendien kunnen de mooiste bergkristallen van de wereld uit de mijn van Prettau worden bewonderd.
In de multimediaruimte wordt het ontstaan van de mineralen, hun zoektocht en de bijbehorende helende effecten duidelijk gepresenteerd.
Dit was echt interressant En ja er was natuurlijk ook een shop naast het museum gevestigd. Ik heb uiteraard wel iets gekocht maar had hier zeker geen creditcard voor nodig. Anderen in de groep wel hoor je kon aardig losgaan hoor.
Wij gingen lekker naar buiten. Aan de overkant zien we weer zo'n sigaretten automaat staan kom even kijken hoe hij werkt haha. Wel zoals je ziet is het niet alleen voor sigaretten ook shag en bijbehorende vloetjes kun je trekken maar dat niet alleen er zitten ook diverse snackss in zoals je ziet en je kunt op diverse manieren betalen Zo hebben wij onze tijd weer nuttig besteed zonder ook maar 1 eurocent uit te geven nu weer terug en even genieten van de bloemetjes en de vogeltjes.
Zo iedereen zit met een voldaan gevoel in de bus dus kan Peter de motor weer starten op weg naar het volgende avontuur.
We rijden weer heerlijk door het groen. Door deze groene vallei meandert het bergriviertje de Aurino. De vallei is uniek in Italië omdat deze aan 3 zijden wordt omsloten door Oostenrijkse regio’s (Noord-Tirol, Oost-Tirol en Salzburg), met reusachtige bergtoppen die wel tot 3488 meter reiken. O kijk daar dat lijkt wel een beetje Schotland die muurtjes door het weiland ook om land af te bakenen soms? We komen aan in PRettau en zien de steen die geeft toegang tot het parkeerterrein van.... jawel de kopermijn mooi gelegen op deze lokatie. We zien ook een stukje van een ruine. En er staan weer genoeg informatieborden zoals je ziet.
De Kopermijn
Prettau (Duits)Predoi (Italiaans), is de meest noordelijke gemeenschap in Zuid-Tirol.
In de flank van 1 van de reuzen van het gebergte van de Valle Aurina, ligt een oude kopermijn (tegenwoordig een tentoonstellingsmijn) verscholen werd kopererts meer dan 500 jaar lang langs de rivier de Rötbach gedolven.
Sinds 2009 is deze open voor toerisme.
Tegenwoordig is de indrukwekkende mijn onderdeel van het Zuid-Tirolse Provinciale Mijnbouwmuseum. We beginnen uiteraard met een bakje koffie. Dan even rondkijken op het terrein staan diverse machines e.d. uitgestald.
Het is tijd we gaan via de toiletten naar de kleedruimte en als we allen voorzien zijn van de juiste jas en helm, stappen we in het treintje en gaan we de mijn in.
De ingang van de mijn is net groot genoeg om binnen te rijden. Het treintje komt langzaam in beweging en gaat met een bocht richting de ingang van de Galleria Sant’Ignazio. Dit is de jongste ingang van deze kopermijn – en met een lengte van maar liefst 940 meter ook de langste van allemaal en werd tussen 1761 en 1804 gerealiseerd met behulp van buskruit. Dit stuk diende vooral als drainage van het water uit de berg, als beluchting en als transportgalerij.
De mijntrein rijdt de berg in, waar we een boeiende wereld onder de oppervlakte betreden. Hoe verder we komen, hoe kouder het wordt.
Aan het einde van de mijngang is een klein station; hier is het nog maar 8°! We stappen uit en gaan te voet verder en ja soms loop je door de blubber en trapje op en trapje af het is best glibberig hier en daar door het vocht.
Langs 2 cirkelvormige rondleidingen brengen realistische installaties en meeslepende scènes het harde leven van mijnwerkers uit de afgelopen eeuwen levendig tot leven.
Er ligt een netwerk van ca 30 km aan schachten en mijngangen in deze kopermijn, maar een groot deel daarvan is niet meer toegankelijk. In 1864 vonden mijnwerkers een Keltische bijl in de buurt van de mijn, waardoor de mijnbouw wellicht terug te voeren is tot de Bronstijd. De geschiedenis gaat waarschijnlijk nog veel verder terug. We zien heel veel en krijgen veel informatie Het was zeer de moeite waard
De koperertsader in Predoi ligt bijna verticaal in de berg. Op het moment dat de bergen hier zijn ontstaan, is de ertslaag mee omhoog geduwd en aan de oppervlakte gekomen. We zien diverse gereedschappen en ja er moet ook wat vrolijkheid zijn.
De vluchtruimtes zijn duidelijk aangegeven. En heel belangrijk:
"De hamers gekruist omhoog het is veilig we kunnen door en naar beneden dus stop"
We lopen we door de diverse mijnschachten. We komen bij de schuine schacht die de Sant’Ignazio-tunnel verbindt met de hoger gelegen San Nicolò-tunnel. Niet ver van de schuine schacht treffen we een verticale gang die naast de ertsader werd gegraven. Deze Pozzo Arciduca Giovanni is nog eens 86 meter dieper dan de tunnel waarin wij staan. Het is er vochtig en fris.
Het werk ging vooral in de begintijd langzaam. Met beitels, hamers en pikhouwelen kwamen de mijnwerkers soms maar een paar centimeter per dag vooruit. Zonder gevaar was het werk zeker niet. In de 20ste eeuw werden er afbouwhamers op perslucht gebruikt om gaten te boren in het gesteente. Vervolgens plaatste men dynamiet om de rotsen te laten ontploffen. Hierdoor ging het werk sneller dan ooit.
Af en toe hebben we wel een lief hulpje die ons bijschijnt hoor haha. Ook hier vinden we een kaart waarop duidelijk is aangegeven hoe te lopen in geval van.
Later gebruikte men carbid om kleine explosies in de rotsen te veroorzaken. Hierdoor ging het werk wel wat sneller, maar namen de gevaren natuurlijk ook toe. Günther demonstreert het gebruik van carbid.
Het water dat door de ertslagen sijpelt, bevat kopersulfaat en wordt in een groot bassin opgevangen.
Via houten goten loopt het water door de mijngang. Als er metaal in de goot wordt gelegd. vindt er een chemisch proces plaats. Door een speciale bacterie verbindt het kopersulfaat zich met het ijzer, het ijzer lost hierbij op en er blijft koperslik over. Dit slik bevat ongeveer 70% koper.
Speleotherapie
Als je de mijntrein in de Prettau-mijn hebt genomen, kun je ook de klimaattunnel in. Hier heersen ideale luchthygiënische omstandigheden die allergische en chronische ademhalingsproblemen verlichten. De procedure laat vertalen als grottentherapie. In vochtige grotten ligt de relatieve vochtigheid dicht bij het verzadigingsniveau van 100%. Dit betekent dat zich condens en nevel vormen. Zwevende stoffen en allergenen in de lucht worden zo gebonden en zetten zich af op de vochtige muren. Dit maakt de lucht in de gang zo zuiver. Hoe warmer de lucht, hoe meer waterdamp hij kan opnemen. In de koele gangen ligt de temperatuur tussen de 8 en 10 °C; als je inademt, warmt de lucht op tot 37 °C en neemt het water op, dat aan de slijmvliezen wordt onttrokken. Dit vermindert eventuele zwelling van de slijmvliezen en zorgt ervoor dat je vrijer kunt adem halen.
De zorg wordt verleend door opgeleid personeel. Een sessie duurt ongeveer 2 uur; hoe vaak zo'n therapie nodig is, hangt af van het ziektebeeld. De therapie is ook geschikt voor kinderen.
Als eerste gezondheidsdorp in Zuid-Tirol is Prettau met het gehucht Kasern de perfecte plek voor een boerderijvakantie voor mensen met een allergie, want hier is de pollenconcentratie lager dan in bijna elke andere plaats.
Dit is meer dan alleen een museum: koper wordt hier vandaag de dag nog steeds gewonnen - op een duurzame, innovatieve manier met behulp van bacteriën om wat bekend staat als cementkoper produceren.
Met een paar foto's van de tentoonstelling onderweg over het werken in de mijnen komt er een einde aan ons ondergronds bezoek dat heel interressant was En als je dan richting daglicht rijdt, zie je dat je een paar seconden volledig wordt verblind door het daglicht.
We lopen richting bus en gaan nu aan de andere kant naar beneden dat geeft weer een ander zicht
En beneden de muur maar eens van dichtbij bekijken, met de info die we nu hebben is het wel bijzonder.
We rijden nu naar het einde van de baan. En geloof me met de auto of een ander vervoermiddel kom je dus ook echt niet verder! Van hieruit zijn wel heel veel wandelroutes uit gezet. Een ieder vindt hier wel iets wat ze leuk vinden zie onder.
De gemeente Valle Aurina strekt zich uit in het hart van het natuurpark Vedrette di Ries-Aurina. Hier kun je niet alleen alpineweidewandelingen en bergtochten maken, bijvoorbeeld naar Mt. Sasso Nero of naar de Monte Lovello, maar ook actief worden met raften, paardrijden of Kneipp-therapie.
Wij zijn hier heerlijk aan de wandel gegaan en kozen voor de Kruisweg die hadden we nu al in zoveel variaties gezien aan wanden dat het wel weer eens leuk was hem te lopen net als we deden in Polen met de kerst in 2023. Deze weg was echter wel iets minder geplaveid maar zeer de moeite waard als je om je heen keek.
Hier kom je wel tot rust hoor je hoeft je geen moment te vervelen alleen maar kijken en luisteren.
En zo sluiten we deze laatste dag in de Dolomieten af. We nemen afscheid van onze ober in het hotel De eigenaresse komt na het diner even aan want er moet afgerekend worden. Wel de fooi is al geregeld aan tafel hoor haha. We drinken nog een biertje met de ober. Geen aperol denk je? Nee helaas de ijsmachine werkt niet meer sinds gisteren en lauw is het niet echt lekker. Dan gaan we vanavond de koffers pakken en morgen op weg naar ons volgend hotel in
