Dunedin
het Edinburgh van het zuiden, is qua oppervlakte de grootste en misschien wel de meest spectaculaire stad van Nieuw-Zeeland wat betreft de contrasterende landschappen. Dunedin ligt aan de zuidoostkust van het Zuidereiland. Het is een stad genesteld in met bomen begroeide heuvels aan de rand van een spectaculaire haven. De naam komt van Dùn Èideann ("fort van Edin"), de Schots-Gaelische naam voor Edinburgh , de hoofdstad van Schotland
Het is het belangrijkste centrum en de toegangspoort tot de regio Otago. Inwonersaantal: 123.000 (studentenaantal: 25.000). Dunedin werd gekolonialiseerd door Schotse kolonisten in 1848 en was ooit – maar niet meer – de grootste en rijkste stad van Nieuw-Zeeland. Dunedin heeft zijn Schotse flair behouden, met zijn stenen gebouwen, Highland Games, doedelzakspelers, koud weer en de whisky en haggis die overal in de stad te koop zijn.
Niet alleen Dunedin maar ook Otago werd gekoloniseerd door Schotse kolonisten in 1848, toen de eerste 2 schepen aanmeerden. De naam Otago is een verengelsing van het Maori Otakou, een dorp in het gebied.
De geschiedenis van Dunedin gaat terug tot 1100 na Christus, toen de Maori zich in de regio vestigden.
Toen kwamen de Europeanen ergens in de 1810 aan, volgens de mondelinge traditie van Maori. In het Maori staat het gebied van Dunedin bekend als Otepoti.
1 januari 2025
We mogen zoals ik al zei iets langer blijven liggen. Vandaag rijden we naar Dunedin dat is 287 km. Ontbijten kon al vanaf 06;30 uur tegen een bedrag van NZD27 (wel van te voren boeken) dus dat viel mee. Om 09;30 uur gaat de bus vertrekken.
Wij vroege vogels waren natuurlijk weer op tijd wakker en gingen nog even een ommetje maken Je weet maar nooit hoelang we weer moeten zitten. Zie de overvolle prullenbak van vannacht is al leeg als heeft hier nooit iemand gestaan haha.
Nog even een foto van ons hotel en het meer en dan gaan we op weg Weinig spectaculairs veel groen en watertjes koe, schaap en ook het paard en dan is Dunedin in zicht.
We rijden een voorstadje van Dunedin in Gore,
Gore (Māori: Maruawai) had in juni 2024 een inwonertal van 8.340 inwoners het staat bekend om zijn countrymuziekscene en organiseert een jaarlijks countrymuziekfestival. De stad is ook omgeven door landbouwgrond en is een belangrijk centrum voor de landbouw in de regio, als eerste zien we een monumentje ter nagedachtenis aan;
Sydney Horrel
overleden op 10-10-1992 hij werd 28 jaar
was tourcoureur voor Ritchies Coachlinies Remenberbance
van al zijn collega's en chauffeurs
En dan zien we een groot schaap staan;
Het Romney-standbeeld
Opgericht door de zuidelijke provincies Romney fokkersclub, als erkenning van het belang van dit schapenras voor de vlees- en wolindustrie van Nieuw Zeeland Onthuld door KA. Bain Escq op 21 juli 1991 Rom Scutturnt br D.K. Woodford - Rohiason.
Koffie
Het is nu middernacht in ons kikkerlandje dus we drinken de koffie in een tentje met Free-WIFI zodat een ieder die dat wil even contact kan leggen met het thuisfront indien mogelijk natuurlijk want je weet hoe dat gaat rond die tijd haha.
Het schaap was voorzien van een kerstmuts (die had ik bij het hele standbeeld even verwijderd).
Het staat voor een belangrijk gebouw dat nu helaas niet meer in bedrijf is;
Creamoata
Deze fabriek was de thuisbasis van Fleming's Creamoata, een havermoutpap die een groot deel van de 20e eeuw het basisontbijt was voor duizenden Nieuw-Zeelandse kinderen. De figuur van Sergeant Dan, hier te zien aan de zijkant van het gebouw, werd gebruikt om het product te promoten. De molen werd gebouwd in 1919 en werd in 2001 gesloten toen de overzeese eigenaren de operatie naar Australië verplaatsten.
Als we Gore uitrijden zien we;
Het voormalige Carnegie Library-gebouw van Gore.
Hierin is nu het Hokonui Moonshine Museum met de Eastern Southland Art Gallery gehuisvest. De Ralph Hotere Gallery bevat 60 werken van Hotere, een van de meest opmerkelijke hedendaagse kunstenaars van Nieuw-Zeeland. En eenmaal buiten zien we een aantal fabrieken staan.
Omdat het oversteken van de Mataura-rivier een lange oversteekplaats met zich meebracht, werd de plaats bekend als "de Long Ford", of Longford. In 1862 werden een paar stadsdelen onderzocht op de westelijke oever van de rivier en Longford werd Gore genoemd als een compliment voor Sir Thomas Gore Browne, een vroege gouverneur van Nieuw-Zeeland.
Kijk dan even wat achtergrond van het plaatsje Gore.
Dan zien we al vrij snel een bord met daarop de naam Dunedin langs de weg. We verbazen ons direct al over de brede, lange wegen maar ook hoe ver we eigenlijk kunnen kijken.
Het park dat we langsrijden, heeft zijn naam gekregen van het Queen Victoria Memorial Statue. Dit is in gebruik genomen na de dood van de monarch in 1901 en onthuld in 1905 en werd ontworpen door de Engelse beeldhouwer Herbert Hampton. Het standbeeld heeft esthetische, historische en culturele waarde. De cenograaf die we zien staan is een gedenknaald voor hen die gevallen zijn in de 1ste en 2e wereldoorlog.
We rijden langs het Toitū Otago Settlers Museum een regionaal historisch museum. De pand bestrijkt het grondgebied van de oude Otago-provincie, dat wil zeggen Nieuw-Zeeland vanaf de Waitaki-rivier in het zuiden, hoewel de nadruk vooral ligt op de stad Dunedin. En dan komen we langs een bijzonder mooi pand Ho wacht we willen........ Maar dit was al ingepland de chauffeur ging parkeren onder de bomen en wij kregen alle ruimte om te gaan genieten in het Railway-station haha.
Het treinstation van Dunedin
is 1 van de meest gefotografeerde bezienswaardigheden van het land. Het werd geopend in 1906 om tegemoet te komen aan het reizende publiek van het commerciële centrum. De enorme omvang, grandioze stijl en rijke versieringen leverden architect Mr George A Troup, de bijnaam 'Gingerbread George', op niet verrassend.
Het werd ontworpen in de Vlaamse Renaissance-stijl, vergelijkbaar met die van de Otago Universiteit en de nabijgelegen rechtbanken.
De basis is van steen uit Port Chalmers en het lichaam van het gebouw is gebouwd in basalt gedolven in de buurt van Kokonga in de Maniototo, met bekledingen van Oamaru-kalksteen. Gepolijste granieten pilaren van Bluff Hill ondersteunen de gebogen colonnade aan de voorkant van het gebouw. Rode Marseille tegels sieren het dak. Door gebruik te maken van spoorwegarbeid, transport en materialen, hield Troup de kosten van het totale project op £ 120.000 (gelijk aan ongeveer $ 21 miljoen in 2020); toch vonden sommige Dunedinites de toiletten te luxe!
Een prominent kenmerk van het gebouw is de grote vierkante toren op de zuidwestelijke hoek die oploopt tot een hoogte van meer dan 37 meter. Het herbergt een set van 3 klokken die elk naar de stad kijken. Een 4e gezicht was niet opgenomen in het ontwerp omdat het zou hebben uitgekeken over wat toen de havenrand was. De wijzerplaten hebben elk een diameter van 1,5 m en worden in het donker verlicht.
Het station leed aanzienlijk onder de jaren zeventig toen voorstedelijke en aftakkingdiensten stierven. In 1994, 90 jaar nadat minister van Spoorwegen Sir Joseph Ward de 1ste steen had gelegd onder een spandoek met de verkondiging: 'Advance New Zealand Railways', nam de gemeenteraad het station in bezit van het wankelende, onlangs geprivatiseerde overblijfsel van de spoorwegen. De klassieke versiering van cherubijnen en gebladerte die de muren onder het balkon bekleedt, is origineel Royal Doulton porselein.
Boven het hangende balkon staan 2 glas-in-loodramen, elk met een naderende trein. Deze zijn zo geassembleerd, dat vanuit welke hoek men ook kijkt, het lijkt alsof er een motor met zijn koplamp die brandt nadert. De verlichting van de koplamp wordt bereikt door een knikker van helder glas waardoor zonlicht kan stromen. Ook bijzonder om van boven naar beneden te kijken. De oorspronkelijke vloer bestaat uit 725.760 porseleinen vierkanten vervaardigd door Royal Doulton in Engeland, speciaal voor Nieuw-Zeelandse spoorwegen. Treinen zijn tegenwoordig zeldzaam, de enige reguliere passagierstrein die wordt gebruikt, is een prijswinnaar; de toeristentrein van Taieri Gorge.
Mocht de tekst op foto met beschrijving niet leesbaar zijn, de vertaling even bij geplakt.
Deze kleine voertuigen kwamen in gebruik vanaf de jaren 1890 en werden door NZR gebruikt tot de jaren 1960 en zelfs daarna. Trackgangers kregen al snel zeer opgebouwde armen van het bedienen ervan, wat hard werken was bij het upgraden. 3-wiel velocipedes waren vanaf de jaren 1930 uitgerust met een kleine benzinemotor en uiteindelijk zouden jiggers met maximaal 6 personen worden aangedreven. Ze verdwenen van NZR vanaf het einde van de jaren tachtig ten gunste van de high-rail truck, die normaal over de weg kon reizen, met geflenseerde wielen die op hun plaats vergrendelen om langs rails te rijden. De kleine Suzuki-jeeps zijn ook populair gebleken, en daarvoor ook enkele Landrovers.
Taieri Gorge Railway had een vloot van jiggers die tot eind jaren negentig in gebruik bleven, totdat ook zij werden vervangen door een high-rail truck, hoewel er 1 in gebruik bleef tot ongeveer 2010.
Het gebouw herbergt een restaurant, een kunstgalerie en de New Zealand Sports Hall of Fame, en elk jaar verandert de aandacht als fashionista's het platform bestormen om de iD Dunedin Fashion Shows te organiseren.
Anzac Square Gardens
voor het gebouw, is de thuisbasis van levendige bloemendisplays en een aangrijpend oorlogsmonument, waardoor een harmonieuze mix van geschiedenis en natuurlijke schoonheid ontstaat.
Het omliggende erfgoed-gebied biedt extra mogelijkheden voor het vastleggen van klassieke straatgezichten en historische architectuur, waardoor elke fotoreis door het historische hart van Dunedin wordt verbeterd. Excelo-toiletten beschikbaar voor gebruik in de buurt van de voetgangersbrug en in het treinstation zelf. We kregen best veel tijd hoor maar ja je kent het altijd beetje meer...
Nu een korte sightseeing door de stad om vervolgens bij ons hotel te belanden. Een mooi indrukwekkend begin van de dag. En dan straks voor hen die geboekt hebben het slotstuk wat ons weer terugbrengt in de natuur; de Wildlife Cruise.
We worden netjes op tijd opgehaald en maken eerst nog een kleine sightseeïng door de stad richting de haven. Aan de kust zien we allemaal tanden of zijn t kiezen op de weg staan.
De 'Harbour mouth molars' (2010)
van beeldhouwer Regan Gentry staan langs de kust van het Kitchener Street-park in Dunedin. Geïnspireerd door de tandheelkundige school van de Universiteit van Otago en de vulkanische oorsprong van het schiereiland Otago. De sculpturen combineren de ideeën van pijnlijk opkomende tanden en nieuwe landvormen die door vulkanen worden opgeduwd. Persoonlijk vind ik ze geweldig. Vooral bij avond moet het heel erg mooi zijn dus als je gaat....
We rijden naar het kantoor om de papieren op te halen o er stappen nog 2 passagiers bij ons in kan hoor we hebben nog wel een beetje ruimte. Foto's maken onderweg was niet optimaal zoals je ziet.
Dit is gewoon genieten.
Als je liefhebber bent van vogels en dieren in het wild mag je deze cruise in de haven van Otago niet missen. Je hoeft niet ver van de stad te reizen om de wildernis in te gaan, want het schiereiland Otago is de thuisbasis van een breed scala aan dieren in het wild. Hier leer je meer over de inheemse flora en fauna van Nieuw-Zeeland. Een verrekijker en warme, waterdichte jassen zijn beschikbaar voor gebruik. Koffie of warme choco is ook aan boord. Kleed je warm aan, want het is hier vaak koud en stormachtig, maar dit is goed weer voor het spotten van dieren in het wild, want met name de albatros houdt van de wind.
Op die rotsen daar helemaal boven leken we diverse nesten te zitten de albatrossen vlogen af en aan.
Spot koninklijke albatros, bontzeehonden, zeeleeuwen, blauwe pinguïns, aalscholvers en meer, en leer alles over hen en hun leefgebied van de bemanning. Ja we hebben ze allen gezien maar soms moet je gewoon genieten en je toestel even laten voor wat het is.
We gaan steeds verder naar de kant de wind gaat weer liggen.
Zien we daar nu eebn voetbalstadion?
Forsyth Barr Stadium
Dit is een van de grootste en meest veelzijdige evenementenarena's van Nieuw-Zeeland. Trots zittend als een innovatief Dunedin-icoon, het is een plek waar sport, concerten, evenementen en conferenties tot leven komen.
Echt gras onder een transparant dak. Stands die je dicht bij de actie brengen. De mogelijkheden voor toekomstige evenementen zijn eindeloos. Nee we zijn niet binnen geweest.
Land in zicht er staan diverse huizen tegen de bergen dat betekent, dat de haven ook in zicht komt en daarmee ook het eind van onze cruise.
Halverwege werd het inderdaad knap fris en er werd dan ook gretig gebruik gemaakt van de jassen. En af en toe was het goed vasthouden want je gleed zo over het dek haha. Maar we hebben genoten dit hadden we echt niet willen missen.
We stappen weer in het busje en vervolgens rijden we nog een paar interessante gebouwen op weg naar ons hotel.
Het havengebouw daar worden diverse activiteiten georganiseerd maar het is ook een mooie lokatie voor bruiloften en partijen. Uiteraard zien we weer een graffiti. En dan komen we langs het
Monument voor William Cargill
leider van de migratie van de Vrije Kerk naar Otago en 1ste hoofdinspecteur van de provincie, werd in 1864, 4 jaar na zijn dood, in Dunedin geplaatst. Het monument werd voor het eerst opgericht in de Octagon, maar werd in 1872 verplaatst naar de Exchange. Het was geen standbeeld, maar een gotische revival torenspits, en het had andere beoogde functies dan het herinneren van Cargill - het was gepland als een gaslamp, een drinkfontein en een uitkijkplatform in het midden van een tuin. De tuin is echter nooit tot stand gekomen, de drinkfonteinen waren niet verbonden en begin het jaar 2000 diende het gedenkteken niet langer om licht te geven.
En dan rijden we langs
Speight's Brouwerij
Speight's brouwt fijne bieren sinds James Speight, Charles Greenslade en William Dawson in 1876 de Speight's brouwerij in Dunedin opzetten. Speight's kreeg internationale erkenning door de jonge brouwerijprijs te winnen op de Sydney International Exhibition en werd in 1887 de grootste brouwerij van Nieuw-Zeeland. Speight's biedt rondleidingen door de brouwerij en wordt vergezeld door het Speight's Ale House, waar bezoekers kunnen genieten van het 'Pride of the South's brouwsel en grote, stevige maaltijden.
Weer leuke informatie
De Sint-Pauluskathedraal
in Dunedin is de anglicaanse kathedraal in deze Nieuw-Zeelandse stad. De eerste Sint-Pauluskerk in Dunedin werd gebouwd in 1862-1863 en in 1915 werd de eerste steen voor een nieuwe kathedraal gelegd, die ingewijd werd in 1919.
Hier liggen een aantal bekende personen begraven zoals;
- Arthur Wellesley, de eerste hertog van Wellington,
- en Horatio Nelson,
- 2 Britse militaire leiders die helden werden tijdens de Napoleontische oorlogen (1793-1815).
- Bekende schilders zoals Joshua Reynolds en J.M.W. Turner werden ook begraven in St. Paul's.
Eenmaal bij het hotel gekomen, besluiten we met een clubje weer gezellig samen te gaan etenKan nu nog he eind is in zicht. Linda gaf aan dat het goed eten is in het restaurant van het stationsgebouw. Dat heeft wel wat hier eet je zo maar thuis zounje daar niet direct aan denken vooruit we gaan het gokken. Het was nog best wel een aardige tippel hoor zeker na zo'n dag. Een aantal hield het halverwege voor gezien er was een eettentje en zij gingen daar naar binnen wij lopen door.
Achter ons hotel staat een houten toren en vandaar uit zag je dat wie eigenlijk best hoog zaten. Ja ook hier wordt aan de weg gewerkt.
Dan komen we langs het Stadhuis;
Het stadhuis van Dunedin beschikt over een ingebouwd podium en uitstekende akoestiek. Veel originele kenmerken blijven bestaan - het indrukwekkende tongewelfde plafond met cassettes in de foyer op de begane grond en 'Norma', het symfonische orgel dat in 1919 werd gebouwd.
Dan zijn er diverse evenementen gebouwen wel grappig die stoep. We lopen een breed plein over Stepje huren? Kan hoor staan er nog genoeg.
Dan lopen we langs het gerechtsgebouw
is weinig informatie over te vinden wel hebben zij o.a. diverse sites waarop de burger in eenvoudige taal wordt uitgelegd hoe de rechtbank werkt welke afdelingen er zijn hoe een juryproces in zijn werk gaat en ga maar door.
Tenslotte lopen we langs het
Rijksregister van de Universiteit van Otago
De wedstrijd voor het ontwerp van het University of Otago Registry Building werd gewonnen door Maxwell Bury of Nelson en de bouw van het gebouw werd voltooid in 1879.
In 1883 werden een uitbreiding van het gebouw en een extra vleugel aan de structuur toegevoegd voor cursussen van het medische, chemische en mijnbouwberoep.
Het register is het meest bekend om de klokkentoren die als een baken boven de universiteit opvalt. Otago University ligt iets ten noordoosten van het stadscentrum en het klokkentorengebouw direct tegenover St David Street, op de Leith Walk.
En dan komen we aan bij het restaurant. De bloemen staan er nog mooi bij Ja hoor er is plaats genoeg voor ons. Gezellig aan een lange tafel. Een ieder doet zijn bestelling en dan komt daar ineens een robot aanrijden haha. Jazeker hij loopt naar onze tafel en dan komt de serveerster en zij neemt het eten van de robot er serveert uit netjes hoor en arbotechnisch natuurlijk top in orde. We hebben zitten smullen neem dat maar van mij aan ons buikje was rond! Mooie afsluit o nee we moeten straks weer even klimmen maar komt goed hoor desnoods worden we gedragen zeggen de mannen (was niet nodig hoor).
En dan is morgen echt onze laatste dag voor we het vliegtuig instappen dus nog maar even goed slapen vannacht. Morgen
